De laatste keer dat ik de Dropkick Murphys live had gezien was alweer tien jaar geleden op Lowlands. Hen zien op zo’n divers festival gaf bij mij altijd een dubbel gevoel. Het was tof om ze in zo’n grote tent te zien, aan de andere kant kreeg je dan ook altijd van die malle witte figuren met dreadlocks die precies voor je neus een mal dansje gaan doen  bij het horen van een banjo of doedelzak.

Na veilig de ‘enemy-territory’ tussen parkeergarage en de voorheen HMH overgestoken te hebben waren we precies op tijd voor Slapshot. Die ramden in 40 minuten tijd nummers als ‘hang up your boots’ en ‘Old tyme hardcore’ doorheen.

wpid-wp-1485417518859.jpg

Daarna was het tijd voor Ken Casey en zijn mannen. Het leven ‘on the road’ was duidelijk zichtbaar bij de bassist/zanger want hij was tonnetje rond geworden. En dan de setlist. De albums tot aan Blackout kunnen mij wel bekoren, daarna werd het mij iets teveel eenheidsworst. Of ik heb ze niet genoeg draaibeurten gegeven, dat kan ook.

Het eerste gedeelte van de set bestond uit nummers van hun nieuwe plaat waarbij ik een nummer als ‘first class loser’ meer iets voor een band als Nickelback ofzo vind. Een matig tussendoortje. Het publiek zong het echter woord voor woord mee. Hier was duidelijk een band bezig waar het publiek was meegegroeid met hun albums. Minder punk en meer folk.

Met ‘Finnegan’s Wake’, ‘Barroom Hero’ en ‘Skinhead on the MBTA’ kwamen er nog drie nummers van mijn favoriete album (het eerste Do or  Die) voorbij net als meezingers ‘Wild Rover’, ‘Rose tattoo’ en ‘You’ll never walk alone’.

Tijdens dit nummer kwam er een gozert naar me toen en zei “dat we dit nummer nog eens zo hard in de buurt van de Arena zouden zingen”. Ik kende die kerel helemaal niet maar mijn conclusie kon niet anders zijn dat ik in ieder geval geen ajaks-hoofd heb (copyright Graziano Pelle).

Tijdens een van de toegiften ‘Kiss Me, I’m Shitfaced’ stroomde het podium traditiegetrouw vol met vrouwen uit de zaal. Voor me stond een stelletje waar de dame in kwestie door iets teveel pints benen van rubber had gekregen. Dat hoort eigenlijk ook wel bij een band die je eigenlijk in een traditionele pub zou willen zien. Meezingen met een pint in je hand. De man had de nodige moeite om haar op de been te houden. Die worden vanochtend behoorlijk shitfaced wakker.

Door Jeroen

Een gedachte over “DKM in de HMH”

Laat een reactie achter bij AntonReactie annuleren