Vergane glorie in Haarlem

In een week dat bekend werd gemaakt dat de supporters van Feyenoord bijna een miljoen euro hebben opgehaald om ervoor te zorgen dat de enorme schuld die opgebouwd is afgelost kan worden moest ik in Haarlem zijn. HFC Haarlem werd vorig jaar failliet verklaard omdat ze een schuldenlast hadden van ongeveer twee miljoen, een fractie van de schulden die Feyenoord heeft.

En Haarlem had geen Pim Blokland of zoveel supporters die bij elkaar een miljoen op wisten te halen. De gemeente weigerde bij te springen en de club ging failliet. Het ergste wat er in het leven van een voetbalsupporter kan gebeuren.

Schulden opgebouwd door een stelletje bobo’s en de gemeente die weigert een poot uit te steken. Nu heb ik niets met HFC Haarlem maar door dit faillisement werd mij wel de mogelijkheid door de neus geboord om een wedstrijd aan de Jan Gijzenkade bij te wonen. Mijn stelregel is (en misschien moet ik daar maar van af stappen) dat ik alleen in Nederlandse stadions een wedstrijd meetel als Feyenoord er speelt.

De laatste keer dat Feyenoord er speelde was in augustus 1989 en toen begon ik net een beetje naar uitwedstrijden te gaan. Toen ik er van de week dus was moest ik even naar het stadion toe. Een glimp opvangen van hoe het ooit geweest was. Er was een jeugdwedstrijd bezig en de hekken stonden open. Hieronder een impressie. Hopelijk komt er snel betaald voetbal in dit stadion terug.

Ingang uitvak

De lichtmasten zijn onthoofd

Hoofdtribune

Er werd wel gevoetbald

Mooie statribune

Het scorebord is buiten werking en de tribune erachter is gesloopt. De bobo’s die het wanbeleid hebben veroorzaakt zullen wel een nieuw speeltje hebben. Schaatsen ofzo.

Pure poezie

Een nostalgisch gevoel bij een stadion waar ik nooit een wedstrijd heb gezien.