‘Stinkvogel!’
‘Waarom zeg je dat over die vogel papa?’
‘O niks. Ik zei dat het een stiekeme vogel is. Hij wil graag jouw patatjes opeten.’
Op het moment dat we gaan zitten op een van die verhoginkjes op het Binnenwegplein staart ie ons al aan met die zwarte kraaloogjes van hem. Af en toe een krijsend geluid makend om te laten zien dat ie er nog is. Het is duidelijk wat hij hier komt doen. Hij aast op uit kleuterhandjes gevallen patat. Worden stadsduiven vliegende stadsratten genoemd, wat zou dan een goede benaming voor deze brutale meeuwen zijn? Vliegende bulldogs?
De meeuw in de verte smeedt zijn plannetje. Hij doet net alsof ie er niet is.
Of aast hij op de patatjes die de kleuter in kwestie niet op krijgt en haalt hij zijn dagelijkse portie meeuwenfriet uit de vuilnisbak. Vanaf het moment dat we de auto parkeerden was Bastiaan zijn doel ‘de Bram’ voor een onvervalst Rotterdams zakje friet. Dat hij een zakje kinderpatat (een portie waar een volwassene ook voldoende aan zou hebben) niet helemaal op kan eten deert Bastiaan niet. Maar die witte dikzak naast ons des te meer.
‘ik hoef niet meer papa.’
‘Geef maar aan mij dan eet ik de rest wel op.’
Ik heb helemaal geen trek in patat. En zeker niet in patat met mayonaise, geef mij de pindasaus van Bram maar. Eigenlijk verheugde ik me al de hele tijd op de saotosoep die ik samen met Sandra zou gaan eten en de patat verpest mijn eetlust een beetje. Snel eet ik de patat op, zorgvuldig de mayonaise in de puntzak ontwijkend, wat overigens nog een hele klus is want die witte saus zit overal.
Angry bird.
De kolossale witte vogel lijkt met de hap bozer te gaan kijken. Ik eet het laatste patatje op en werp het lege zakje met een boogje in de vuilnisbak. Vlak langs de kop van die brutale meeuw.
Dat zal hem leren!
Die stinkvogel.