Soms heb je een duif nodig om de vergankelijkheid van het leven te aanschouwen. De vorige keer in Scunthorpe reed de bus bijna twee gasten aan die in hogere sferen verkeerden. Dit keer vloog er een duif tegen een verkeersbord, viel op de stoep neer en vertoonde wat laatste stuiptrekkingen. Terwijl het beestje zijn leven aan zich voorbij zag trekken vond ik het wat sneu om er een foto van te maken. En daardoor zullen jullie het met de overlevering moeten doen. Een verhaal wat met de loop der jaar steeds epischer zal worden.
De duif leek ons nogal dood en plots was daar een wonderbaarlijke wederopstanding (‘i am the ressurection’ zongen The Stone Roses immers al) van de vliegende rat. Als dit geen voorteken was. Onder luid gejuich vloog hij weg, ons in verbijstering achter latend.
Maar zo begon het natuurlijk niet, de Peenvogel-jubileumtrip. Hoe het allemaal begon heeft u vaak genoeg op deze website kunnen lezen. Maar hoe we uiteindelijk van 10 man richting York naar 48 man richting Scunthorpe gekomen zijn is een verhaal doordrenkt met Balti-pie’s, quizzen, vette ontbijtjes en incidenteel een biertje. Na maanden van voorbereiding was het op vrijdagavond dan eindelijk zover. 48 man, twaalf hutten en een touringcar aan de andere kant van de Noordzee. Het had wat voeten in aarde.
Scunthorpe (Eng.). 13 oktober 2018. Scunthorpe United – Peterborough United 0-2. Sky Bet Football League One.
The pride of Hull bracht ons op vrijdagavond richting Engeland. Voor de vijftiende keer namen we bezit van ‘onze hoek’ in The Irish bar aan boord. En om het ijs te breken (al kende bijna iedereen elkaar wel) had ik de ‘best of quiz’ in elkaar geflanst. Een quiz die je hier kunt spelen.
Opperste concentratie.
Na al dat gezweet op de quiz moest er vocht bijgevuld worden. En kreeg ik gelukkig hulp bij het nakijken van de quiz. De top vier lag dicht bij elkaar maar de winst kwam door de vraag over welke clubs er HAM in hun naam hebben staan. Een echte hamvraag dus (badum-tss).
De winnaars!
En toen was het tijd voor de dansvloer. Uiteraard met alle meezinghits die wij verwacht hadden. Van Sweet Caroline tot 500 miles.
Met een prinsesje op gitaar.
Fissa!
Dat wel natuurlijk.
Hull in the morning.
Onze bus.
Ontbijtje.
Foto van een kerk is een moetje.
Hoeveel woordgrappen passen er op 1 bord?
De plaatselijke markt.
Wel heul veul pie’s. Geen een met duif overigens.
Hier kom je niet levend vandaan.
Dit shirt was in de aanbieding.
En toen gingen we van beergarden naar beergarden.
Hij heeft weer het hoogste woord hoor.
Zou zo een schilderij kunnen zijn. ‘An afternoon in England’
Volgende stop was The Farmhouse naast het stadion.
Een soort van groepsfoto. Schitterende mensen die het toch iedere keer weer aandurven met mij op pad te gaan.
Het affiche van vandaag.
Hoeveel kaartjes zei u?
O, maar 50 stuks. Chris en Chris waren er ook. En uiteindelijk kwamen er zelfs 51 kaartjes op mijn naam. Stellwagen, met wie ik een paar Europese uitwedstrijden van Feyenoord meemaakte zag zijn wedstrijd in Sunderland geannuleerd worden en liep ineens voorbij. Toeval is een duif.
Het voetbal was erg matig.
Ongeveer 4500 man aanwezig.
Nog een Nederlander in het stadion. Alleen wel op het veld. Ojo.
Wel een staantribune in het stadion.
Even met een knaagdier op de foto.
Wie is wie?
Wij hadden debutante Monique bereid gevonden om mee te doen met de halftime games.
De eerste uitdaging was een corner binnenschieten. Maar dat moest ze wel met haar rechterbeen doen terwijl ze links is. Het was een meer dan betere poging dan die gozert van Peterborough want dat was een badge-kisser die voor geen meter kon voetballen.
Latje trap ging echt nét over helaas.
Pole-to-the-goal, de vorige keer was het vreselijk lachen met Menno die een soort van pinguin nadeed na al die rondjes.
Maar Monique schoot de bal onberispelijk binnen.
Tweede helft werd het niet veel beter. Peterborough speelde stug en Scunthorpe kon geen vuist maken.
Chapman? Green is the new black.
Helaas 0-2.
Zij gaan winnen.
En hij treurt.
Nog 1 pint in The Farmhouse, in mijn nieuw gekregen polo. En dan weer naar de boot.
Waar de rest gestaag verder ging. Het licht bij de Peenvogel ging langzaam uit.
Weer fissa aan boord.
Nederland!
Het was weer geweldig. Wat een mooi stel vrienden heb ik toch.
En Sandra en ik kregen heel veel leuke cadeaus voor het organiseren van de tripjes. Uiteraard veel deodorant (lang verhaal, iedereen kent het inmiddels wel). Peen(vogel)-sokken, een elpee, een Vespabord, de eerder genoemde polo en een marsepeinen Peenvogel. Maar het allermooiste is het gezamenlijke cadeau, een foto-album vol bedankjes en herinneringen. Dank jullie wel!
