Feyenoord – Hardlopen – Groundhopping – Muziek
Voor het tijdstip nog best een goed gevulde Kuip.
Blom had mooie sokken aan.
Excelsior in de verdrukking. In de eerste helft wist Feyenoord het net niet te vinden.
Na rust wel.
Mooi voor Jens. Samen met Botteghin en El Ahmadi de beste spelers tot nu toe dit seizoen.
Als hij zelfs gaat scoren….
Het was op de bosdreef, na een kilometer of 34, toen ik kramp in mijn beide hamstrings kreeg. Het was de eerste keer tijdens mijn allereerste marathon dat ik even moest wandelen. Het bleek in de resterende 8 kilometer niet de laatste keer geweest te zijn. (lees dat verslag hier. Klik)
Die laatste 8 kilometer had ik het heel zwaar, en meer dan 1 keer vroeg ik me af wat ik aan het doen was. Wie wilde ik wat bewijzen? Dat ik een marathon kon lopen? Als een soort van midlifecrisis waar anderen een motor kopen? Of wilde ik gewoon mijn grenzen verleggen. Kijken tot waar lichaam en geest toe in staat zijn?
Na de finish (of was het al ruim daarvoor?) nam ik me voor dat ik dit nooit meer zou doen. Na 264 likes en meer dan honderd comments op Facebook en talloze Whatsappjes maakten de moeheid (en de misselijkheid van alle gels, bananen en isostar) plaats voor trots. Als ik mijn medaille van de Roparun uit 2015 tegenkom (lees dat verslag hier. Klik) dan krijg ik tranen in mijn ogen. Bij het zien van mijn marathon-medaille komt er een dikke grijns tevoorschijn.
En nu? Nou ja, ik heb me dus zojuist weer opgegeven. Omdat ik een sportieve revanche wil op mezelf. De vorige keer ging ik in februari door mijn enkel heen om een paar trainingen te moeten missen. Of ik zonder blessure sneller was geweest? Ik weet het niet, de marathon is niet alleen fysiek maar ook mentaal een uitputtingsslag.
Op zondag 9 april 2017, op mijn 44e verjaardag, sta ik aan de start op de Coolsingel om er een uur of vier later weer terug te keren. Vorig jaar sprak ik de hoop uit dat het niet de enige keer zou zijn dat ik op de Coolsingel (klik) zou staan dat jaar. Laten we die traditie in 2017 maar in stand houden.
Op Varkenoord ontvouwde ik onder het genot van een biertje mijn theorie die helaas iedere keer opgaat. Als Feyenoord véél en véél beter is mogen we onze handen dichtknijpen met een nipte overwinning. Als we gewoon beter zijn dan is een gelijkspel maximaal haalbaar.
Door het bijwonen van een Klassieker of 40 (ik maak de grap niet) weet je dat het zo gewoon werkt. Helaas bleek ik weer gelijk te hebben. We hebben 10 wedstrijden gespeeld en 28 punten, en nog zijn we (terecht) niet tevreden. We lijken wel een topclub.
De Kuip in een oktoberzonnetje. Op naar Varkenoord.
Waar het BNP van een klein Afrikaans land aan vuurwerk ontstoken werd.
Gorilla’s in the mist.
Baken in de verte.
Vrij dikke bakken voor een volksclub.
Skyline….
Dagdromen over de Coolsingel.
En toen ging het los. Vlaggen, rookpotten en fakkels.
Voor de marathon van 2017 overweeg ik een mailtje naar de verzorging van ‘hunnie’ te sturen of ik wat van die toverdrank uit hun bidons mag hebben. Alle spelers waren op het veld nog halfdood om twee minuten later als ware een phoenix uit zijn as herrezen het veld weer in te rennen. Dat spul moet ik ook hebben!
Met zijn handen in zijn zij na de meer dan terechte gelijkmaker. 1-1, en toen blijft het knagen. Wat als…..
Witte sokken en broeken. Geen gezicht.
Deze filmerT probeert een wit voetje te halen.
Huppetee! 1-0.
Na mijn eerste marathon in april van dit jaar zei ik dat ik dat nooit meer zou doen; een marathon lopen te rennen. Na de finish op de Coolsingel zei ik dat ik het voortaan wel bij 10 kilometer en 15 kilometer-wedstrijdjes zou houden en af en toe een leuke halve marathon. Nodeloos om te zeggen dat ik ook volgend jaar (op mijn 44e verjaardag) aan de start wil staan op de Coolsingel. Ik wil mijn tijd van dit jaar verbeteren en het kriebelt ook langzamerhand wel weer. Tot zover die goede voornemens.
Aan 10 en 15 kilometerwedstrijden deed ik wel al mee dit jaar, een halve marathon was er nog niet van gekomen.
Tijdens de funrun in en om De Kuip tikte ik 46 minuten aan en ook bij de run for Kika noteerde ik een soortgelijke tijd. Bij de midzomeravondloop van De Kieviten kon ik in de slipstream van wat Gerse mannen 1:10:10 klokken op de 15 kilometer.
Ik merkte dat ik sterker begon te worden, en sneller. Met Agnes en Menno schreef ik me in juli in voor een halve marathon in het buitenland, België welteverstaan. In de mooie sinjorenstad Antwerpen. En een marathon waar een extra T in voorkomt is voor ons altijd goed. LinkeroeverT marathon, het zou zo in Rotterdam gehouden kunnen worden.
Na de zomervakantie kwam de klad erin. Ik kreeg eerst last van een geïrriteerd kapsel aan mijn knie en daarna had ik last van een ontstoken teen. Tussendoor was ik wel op mijn snelst ooit op een 10 kilometer tijdens de vredesloop. Mijn bedoeling was om onder de 45 minuten te komen, het werden uiteindelijk 19 seconden meer. Maar met 45:19 was ik heel tevreden. Voor de loperT die ik ben een meer dan prima tijd. Count your blessings.
In Antwerpen parkeerden we vlak bij de start en verkende het atletendorp 😉 Geheel volgens traditie zaten er al zuiderburen aan het bier. Het was immers een zonnige zondag en het was al ruim na het middaguur. Ik gaf ze geen ongelijk. Om kwart voor drie ging de 10 kilometer weg en ik keek op mijn telefoon om te zien hoe het er in Nijmegen voorstond. Daar werd ik niet vrolijk van, 1-0 achter en ik zou pas na de finish weten wat Feyenoord gedaan zou hebben. Geen geruststellende gedachte.
Iedereen besloot zijn eigen race te lopen zoals iedereen andere ambities heeft. De eerste 7 kilometer liep ik onder mijn beoogde 5min/km maar daarna kwam de klad erin. Ik zag de seconden oplopen en zette de 1:45 uit mijn hoofd. In plaats van door te rennen dronk ik mijn water rustig op bij de waterpunten en besloot gewoon mijn rondje te rennen. Dat het per kilometer langzamer ging, soit. Om een snelle halve marathon te lopen heb ik gewoon meer training nodig.
Na een kilometer of 19,08 voelde ik de hamstring in mijn linkerbeen heel even. Heel even rekken en honderd meter wandelen. Met mijn bezwete handen surfde ik naar ad.nl en ververste de pagina. Waar er eerst NEC – FEYENOORD 1-0 stond verscheen nu NEC – FEYENOORD 1-2. Tevreden rende ik die laatste twee kilometers naar de finish uit. Het bolleke De Koninck smaakte door de overwinning erg goed. Het eten op de de grote markt daarna ook.
Een prima organisatie en leuke route (al had het misschien leuker geweest om 1 lange ronde te maken in plaats van twee keer hetzelfde rondje, maar je moet er wel de ruimte voor hebben natuurlijk), al met al prima geregeld.
Als ik nu in mijn Nike Running App kijk was het een tikkeltje naïef om te denken dat ik deze halve marathon in 1:45 zou kunnen volbrengen. Voor de vakantie was ik in vorm en maakte ik veel kilometers. Na de vakantie heb ik slechts drie keer de 20 kilometer aangetikt tijdens rondjes rondom Rotterdam e.o. En dat was allemaal nog in juli en begin augustus.
Conclusie(s): Een starttijd in de middag (15:00 uur) ligt mij minder goed dan starten in de ochtend. En als je al weken niet heel ver getraind hebt én een paar kleine blessures hebt gehad moet je realistisch zijn tijdens de race. En het was ook warm, voor mij net iets te warm.
Alle pijntjes zijn nu wel weg en op maandag heb ik een herstelrondje van 5km gehobbeld. Woensdagavond is er weer training bij de Kieviten en op zondag gaan we weer een lange(re) duurloop doen. Volgende uitdaging is de Bruggenloop. Daar liep ik vorig jaar 1:20:34 op en dat moet zeker te verbeteren zijn.
Van mijn favoriete Feyenoord-elftal aller tijden was het een publiek geheim dat je John de Wolf in de Baja tegen kon komen. De gele Opel Calibra’s van Van Gobbel en Refos stonden in de stad dubbel geparkeerd in de buurt van de duurdere kledingwinkels (met niet per se mooiere kleding) en Larsson zat eens in de oude haven bij een Mexicaans restaurant een tafel naast me. Het zijn net mensen.
En juist dat laatste probeer ik altijd te ontkennen. Voetballers zijn geen mensen maar in het beste geval je helden.
Bij de Albert Heijn in mijn woonplaats stond Ed de Goeij voor me. Hij droeg een trainingsbroek van RKC, de club waar hij even daarvoor als keeperstrainer actief was geweest. Aan zijn voeten droeg hij blauwe badslippers van Adidas en de onvermijdelijke witte sokken. Ik vroeg hem of hij dat weekend naar Stoke City tegen Chelsea op televisie ging kijken. Twee clubs waarvoor hij actief was geweest.
Wat hij precies zei weet ik niet meer. Maar in mijn gedachte maakte ik er ‘zeer zeker’ van. Een antwoord dat hij destijds altijd gaf in interviews. Op. Iedere. Vraag.
“Mooie redding Ed!”
“Ja, zeer zeker.”
Het verhaal ging dat Ed van puzzelen hield en ik keek of er een boekje van Denksport op de lopende band lag. Dat was niet het geval, waarschijnlijk puzzelt Ed ook gewoon op zijn smartphone. Een gewone Samsung S5, Ed heeft vast geen gouden IPhone zoals Memphis.
Ed is een gewone jongen, zoals velen van ons op de tribune. Met het verschil dat hij verschrikkelijk goed kon keepen. En dat wij daar, op bruine stoelen in een niet overdekte Kuip, naar keken. In een wedstrijd tegen Willem II kregen de Tilburgers de bal van 30 centimeter afstand nog niet in het doel. Er zat telkens wel een ledemaat van ‘die lange’ tussen.
Voetballers horen onbereikbaar te zijn. Maar toen ik laatst hoorde dat Ed tegenwoordig ook aan hardlopen doet, en wel bij dezelfde atletiekvereniging als ik, overwoog ik even over te stappen naar het groepje waar hij in loopt. Al mijn, vrij modale, ambities die ik heb moeten dan maar even plaats maken om samen met Ed een rondje te lopen.
“Lekker gelopen Ed?”
“Ja, zeer zeker.”
Dan maar 5 minuten langzamer op de marathon.
Ed met de KNVB beker in 1995. Foto gemaakt door Kees.
Het was weer een mooie avond met de Rotterdam Running Crew.
Het was weer een memorabele trip. Klik op de foto of op de link (klikkerdeklik) voor het verslag.
For the English visitors (click on this link so see the report of our trip to Bradford. CLICK)
Support your local Peenvogel.