Maand: mei 2013

De auto van Annemieke (een Honda Jazz mocht je het echt willen weten) stond geparkeerd recht tegenover het stadion in Maastricht. Luid toeterend draaiden we de A2 op met Annemieke achter het stuur en drie dorstige mannen als passagiers.

Op radio 1 begon net de uitzending van langs de lijn en daar was uiteraard veel aandacht voor de overwinning van Feyenoord op MVV. Annemieke was blijkbaar zo met haar hoofd bij deze uitzending dat ze ondanks al onze aanwijzingen keihard voorbij de afslag naar de benzinepomp reed. Even speelden we nog met de gedachte om onze dorst dan maar in Eindhoven te gaan lessen maar dat leek ons niet verstandig. De eerste pomp die open was, was pas bij Gilze-Rijen en daar werd gelijk wat bier ingeslagen voor de resterende kilometers naar huis.

Kaartverkoop

En toen volgde de kaartverkoop voor Groningen-uit. Ik had dat seizoen geen competitiewedstrijd gemist en het vooruitzicht de belangrijkste wedstrijd van het seizoen (en tot dat moment in mijn bestaan als Feyenoorder) te missen deed mij koude rillingen krijgen.

De kaartverkoop begon op donderdagochtend en op woensdagavond werd de tactiek besproken. Per seizoenskaart kon je een kaartje kopen en ook bij inlevering van het wedstrijdkaartje van de wedstrijd in Maastricht kreeg je een ticket voor de kampioenswedstrijd. Annemieke had al een vakantie geboekt dus haar seizoenskaart en kaartje uit Maastricht had ik ook bij me. Een aantal anderen verkoos om de wedstrijd op het grote scherm te gaan kijken dus al met al zouden we ongeveer 15 kaarten kunnen kopen.

Rond drie uur in de nacht waren we bij De Kuip en in de stromende regen werd de rij langer en langer. Toen ik eindelijk aan de beurt was werd er omgeroepen dat de zitplaatsen op waren en er alleen maar staanplaatsen waren. Alsof ons dat iets uitmaakte, al had ik op het dak moeten zitten (wat ook gebeurde overigens). Als we er maar bij waren.

Met de kaartjes in ons bezit gingen we doorweekt weer naar huis. Eigenlijk moest ik naar school maar ik heb eerst een uur in een warm bad gezeten om enigszins op temparatuur te komen en daarna met een smoes mijzelf ziek gemeld. Het grote aftellen naar tweede pinksterdag, maandag 31 mei 1993 was begonnen.

Dynamo

Met pinksteren ging ik al een paar jaar naar Dynamo Open Air in Eindhoven en op de editie van 1993 kon je ook blijven kamperen. Ik koos ervoor om met de trein heen en weer op zaterdag te gaan. Toen speelden Biohazard en Anthrax, twee bands die ik wel wilde zien. Op de terugweg kon ik gelukkig een lift krijgen van iemand uit de buurt zodat ik niet weer helemaal terug met de trein hoefde. Er zou namelijk nog meer getreind worden dat weekend.

Jacco en Fred gingen met de auto naar Groningen, ik koos voor de trein. Op maandagochtend namen we om 10:00 uur de trein naar Groningen die bomvol met Feyenoorders zat. Eenmaal in Groningen aangekomen stonden er geen bussen te wachten zoals aangekondigd. Sterker nog, we kregen een onvrijwillige wandelmars voor onze kiezen onder begeleiding van de politie te paard. Bij het stadion aangekomen was het een drukte van jewelste achter het uitvak. Er waren weer veel valse kaarten in omloop en de tribune achter de goal zat ramvol. Na wat soebatten met de politie en stewards mochten we wel in het hoekvak plaatsnemen.

Kampioen

De wedstrijd zelf was meer spannend dan goed alhoewel de beslissing al snel was gevallen. Nog voor rust stond het 0-2 en uiteindelijk zou Feyenoord met 0-5 winnen. Dezelfde uitslag als de eerste wedstrijd van dat seizoen uit bij Twente. Na het laatste fluitsignaal vond er een bescheiden pitch-invasion plaats en toonde aanvoerder Metgod de schaal aan het meegereisde Legioen. Wij spoedden ons via een snackbar richting de trein om precies op tijd in Rotterdam aan te komen. De Coolsingel stond al propvol met mensen maar de gemeente had een speciaal vak vlak onder het bordes vrijgehouden voor diegene die in Groningen waren geweest, een meer dan aardige geste.

Iets wat ik tot dan toe nooit voor mogelijk had gehouden na een paar rampseizoenen was gebeurd. Feyenoord was kampioen!

Aanstaande vrijdag is het precies twintig jaar geleden dat ik getuige was van mijn eerste kampioenschap van Feyenoord. Vandaag deel 1 over de bizarre voetbalweken voorafgaand aan die mooie pinksterdag in Groningen.

De opmaat voor deze ontknoping vond plaats op zaterdagavond 13 maart. Feyenoord speelde thuis tegen PSV en tegen het spelbeeld in leek het er lange tijd op dat de Eindhovenaren zouden winnen in De Kuip. Tot de 93e minuut.

Feyenoord viel nog een keer aan en Dean Gorré scoorde de belangrijke gelijkmaker. Ed de Goeij kwam het hele veld overgestoken om zich boven op de kluwen juichende spelers te storten. Na deze wedstrijd ging het crescendo met overwinningen op Volendam. Roda, RKC, Cambuur (op de dag na mijn 20e verjaardagsfeestje, en dus met een kleine kater,  met schitterende goals van Heus en Kiprich) en Den Bosch. En toen stond de Klassieker voor de deur.

Waar we van te voren hoge verwachtingen hadden (en de politie ook getuige bovenstaand pamflet dat uitgedeeld werd in de trein) was de wedstrijd zelf een deceptie. Feyenoord verloor en de titelaspiraties leken de koelkast in te gaan.

Goffertpark

Zeker toen Feyenoord een week later gelijkspeelde in Nijmegen tegen Vitesse (nee dit is geen typefout, er werd vanwege de grote belangstelling voor deze wedstrijd uitgeweken naar het stadion van de aartsrivaal. Tegenwoordig zou dat een politiemacht van Noord-Koreaanse proporties op de been brengen, in 1993 lagen we gewoon in het Goffertpark in de zon met een biertje te wachten tot het stadion openging. Vitesse was dat seizoen een sterke subtopper en Feyenoord had het moeilijk. Van de 17.500 toeschouwers was er minimaal een derde voor Feyenoord maar waarschijnlijk had het halve stadion een sympathie voor de Kuipbewoners.

Twintig minuten voor tijd scoorde Hans Gillhaus de 1-0 voor Vitesse en pas vlak voor tijd kon Feyenoord wat terugdoen door John van Loen. De einduitslag was 1-1 en aangezien PSV de avond ervoor met 2-5 van Sparta gewonnen had (een wedstrijd waar veel Feyenoorders bij waren die hoopten op een stunt van de stadsgenoten uit West) bleven de Eindhovenaren een betere uitgangspositie hebben voor de titel.

Bommelding

PSV moest een paar dagen later weer naar het Rijnmond-gebied. De wedstrijd tegen Dordrecht’90 werd gestaakt wegens een bommelding bij een 0-1 achterstand van de Dordtenaren. Dordrecht stond op degraderen (en zouden uiteindelijk ook naar de eerste divisie gaan) en veel hoop had ik niet op een stunt. Als PSV deze wedstrijd zou winnen dan waren ze zo goed als zeker van de titel. Binnen een kwartier zag de wereld er ineens een stuk anders uit. Door o.a. een goal van Wouden stond Dordrecht ineens met 2-1 voor en moest PSV alle zeilen bijzetten. Een gelijkspel was het uiteindelijke resultaat aan de Krommendijk.

De zaterdagavond erop was het druk in De Kuip voor de wedstrijd tegen Willem II. Alsof we wisten wat er zou gaan kunnen gebeuren. Voor meer dan 30.000 toeschouwers scoorden Taument en De Wolf al voor rust en was de buit binnen. Subersub Obiku maakte de 3-0 en blesseerde zichzelf door bij het juichen in een hek te gaan hangen. Met goede moed, en een transistor-radio, gingen we de volgende dag naar de Zevenhuizerplas. Toen Van Breukelen een inschattingsfout maakte bij een schot van Sturing bleek dat we niet de enige waren die een radio mee hadden genomen naar het strandje. Overal klonken juichkreten en na afloop van de wedstrijd zag je overal opgetogen gezichten. Vitesse had gewonnen en Feyenoord had nog een inhaalwedstrijd te goed in Maastricht. Als ze die wonnen zouden ze op 1 punt voorsprong kunnen komen met nog 1 wedstrijd te gaan. De eerste titel sinds 1984 gloorde.

Live op TV

De kaartjes voor de wedstrijd in Maastricht waren gewild maar ik had deze al lang in mijn bezit. De wedstrijd zou namelijk een paar weken eerder gespeeld worden maar werd verplaatst naar dinsdagavond 25 mei 1993. MVV streedt voor haar laatste kans op Europees voetbal, Feyenoord voor de titel en met zoveel belangen op het spel besloot de NOS de wedstrijd live op TV uit te zenden. Op de heenweg werden we door diverse mensen bij benzinepompen succes gewenst, de mensen gunden ons de titel. In Maastricht was er geen sprake van een pre match drinking session, sterker nog zelfs iets te eten krijgen was bijna onmogelijk. Alles was potdicht en Annemieke had nog bijna een politie-hond in haar been hangen toen ze wat te eten probeerde te halen achter het uitvak.

In het uitvak was het warm, en druk. Zo druk dat een deel van het hek naar het buffervak met vereende krachten gesloopt werd en op het veld gegooid werd. Er was wel wat meer ruimte voor Het Legioen maar nog steeds stonden we als haringen in een ton tegen elkaar geklemd, de kaartjes voor deze wedstrijd stelden niet veel voor en er waren behoorlijk wat valse kaarten in omloop.

Penalty

De wedstrijd zelf was ongemeen spannend. In De Kuip had MVV al met 3-4 gewonnen en onder aanvoering van Erik Meijer deden de Maastrichtenaren er alles aan om voor het eerst in de geschiedenis Europees voetbal binnen te halen. Deze wedstrijd zouden we niet cadeau krijgen.

John de Wolf voert een verbeten duel uit met Erik Meijer

Na een half uur spelen onstnapte Meijer aan de aandacht van de verdediging en ging recht op De Goeij af. De enige die hem bij kon halen was Van Gobbel en die trok de aanvaller in de zestienmeter onderuit. Geel en een strafschop, en daar kwam Van Gobbel goed mee weg want dit was absoluut een rode kaart. PSV-huurling Lanckohr ging achter de bal staan en schoot……..op de paal! Ook de rebound werd niet benut en zo bleef het 0-0. Feyenoord leefde nog.

De Tovenaar van Tatabanya

De tweede helft was een paar minuten oud toen Kiprich met een onmogelijke actie de 0-1 scoorde. Bijna op de achterlijn wist hij de bal in het doel te krijgen. Het uitvak werd bijkans gek van vreugde en overal in De Geusselt sprongen Feyenoorders op. MVV moest komen en dus kregen we ruimte maar Feyenoord verzuimde de wedstrijd op de counter te beslissen en het duurde tot de 96e (!) minuut voordat Regi Blinker de bevrijdende 0-2 maakte. Overal klonk het ‘Hand in Hand’ en ‘We worden kampioen’, nog 1 wedstrijd te gaan. In Groningen, maar eerst nog naar huis vanuit het warme Maastricht. Maar daarover morgen meer.

De Wolf, Kiprich en Van Loen weten dat de titel eraan komt

Met de promotie van Cambuur en Go Ahead Eagles staan er weer wat potjes uit vervlogen tijden op het programma volgend seizoen. Niet dat ik in staat ben om deze wedstrijden bij te wonen want in de mail die ik gisteren van Feyenoord kreeg viel te lezen dat ik voor volgend seizoen een silvercard toegewezen heb gekregen. Niet zo gek als de laatste bezochte uitwedstrijd uit 2009 dateert 🙂

Bij de Eagles kwam ik voor het eerst in het seizoen ’92-’93. Feyenoord speelde er met 1-1 gelijk en voor deze wedstrijd was het erg onrustig aan de Vetkampstraat. De jongens van De Feijenoorder hebben daar nog een reportage van (klik hier). Het doelpunt van Feyenoord werd gemaakt door cultheld Kiprich.

Na afloop van de wedstrijd zagen we de trainer en manager van PSV nog op een sukkeldrafje naar hun auto rennen. Twee weken later moest Feyenoord namelijk in Eindhoven spelen en de wedstrijd in Deventer leek de heren wel een goede kans om de herboren volksclub aan het werk te zien. Maar gezien de schermutselingen voor de wedstrijd leek het hen waarschijnlijk niet zo’n goed idee om tussen het Legioen in de file te staan.

Een seizoen later komt Feyenoord weer niet verder dan een gelijkspel. Weer komt Feyenoord op achterstand en dit keer scoort Regi Blinker de gelijkmaker na een uur spelen. Verder als dat komt Feyenoord niet en is het in totaal 1 van de in totaal 13 (!) gelijke spelen dat seizoen. Feyenoord verliest maar 2 keer in het seizoen ’93-’94 in tegenstelling tot onze aartsrivaal die zes keer verloren. Maar door het grote aantal gelijke spelen kan de titel niet geprolongeerd worden.

In het seizoen ’94-’95 werden we bij de afrit op de A1 al opgewacht door de politie. Maar met geldige kaartjes zagen we Feyenoord na een uur op 0-1 komen door een goal van Witschge. Toen Kiprich in de 78e minuut de 0-2 maakte leek het erop dat we Feyenoord voor het eerst  in Deventer zouden zien winnen. Zouden, want na 90 minuten stond er toch echt 2-2 op het scorebord en konden we met een kater (niet van de drank) weer terug naar huis.

Een seizoen later won Feyenoord er makkelijk. Met de huidige technische staf in de basis (Koeman, Van Gastel en Van Bronckhorst) wordt er eenvoudig met 0-3 gewonnen. Als mijn geheugen mij niet in de steek laat was ik wel bij deze wedstrijd, ik kan het kaartje alleen nergens terugvinden. Een van de meest Engelse stadions van Nederland is weer terug in de Eredivisie. Dat doet de stadionliefhebber in mij goed, de Feyenoorder in mij zegt dat er nu wel gewoon gewonnen moet worden.

Meimaand, finalemaand. Afgelopen zaterdag was het precies 18 jaar geleden dat Feyenoord in de eigen Kuip de vijfde prijs in vijf jaar tijd pakte (daarna volgden er nog slechts drie). Na de gewonnen finale in 1991 tegen Den Bosch pakten we een jaar later wederom de Denneappel. Dit keer tegen Roda JC.

Op 31 mei 1993 (deze week precies 20 jaar geleden, daarover later in deze week meer) werden we op de allerlaatste speeldag kampioen. In 1994 werd weer de bekerfinale gehaald en gewonnen van NEC. Onderstaande fotoreportage (met foto’s van Gaz, zelf maakte ik toen helaas geen foto’s want het tijdsbeeld is wel erg mooi) is van de bekerfinale van 1995. Voor deze ene keer heb ik de foto’s opklikbaar gemaakt voor een beter resultaat. Feyenoord won de finale overigens met 2-1 van de wijdbroeken uit Volendam.

Doelpunt!

Trustfull gooit in.

Joszef gaat op de schouders in zijn allerlaatste wedstrijd voor Feyenoord.

Feyenoord heeft de beker.

De selectie doet een ereronde. De vijfde prijs in even zoveel jaren.